بر اساس نقل سید ابن طاوس، مولف کتاب ( لهوف ) از امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمود: حضرت زین العابدین علیه السلام برای پدرش چهل سال گریست. و این در حالی بود که در این مدت غالب روزها را روزه می گرفت و شبها را به نماز می ایستاد. به موقع افطار غلام برای ایشان غذا و آشامیدنی می آورد و آن را در مقابل حضرت می‌گذاشت و عرض می‌کرد: ای مولای من میل بفرمایید.
حضرت می فرمود: فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در حالیکه گرسنه بود کشته شد، فرزند رسول خدا در حالی که تشنه بود کشته شد. پس این جملات را مکرراً می فرمود و گریه می کرد تا غذای حضرت با اشک چشمشان مرطوب می گردید و آشامیدنی ایشان با آن ممزوج می شد. و این حال حضرت بود تا به لقاء خدای متعال واصل شد.
چه اینکه یکی دیگر از غلامان حضرت عرض می کند: که امام سجاد علیه السلام روزی به صحرا تشریف بردند و من آن حضرت را متابعت نمودم و دیدم ایشان روی سنگی سخت و خشن به سجده مشغول شدند، من صدای بلند گریه ایشان را می شنیدم و شماردم که هزار بار فرمود: «لا اله الا الله حقاً حقاً، لا اله الا الله تعبداً و رقا، لا اله الا الله ایماناً و صدقاً »، سپس سرش را از سجده بلند کرد در حالیکه صورت و محاسنشان از آب چشمانش مملو بود.
من عرض کردم: آقای من آیا وقت آن نرسیده که حزن شما تمام شود؟ آیا موقع آن فرا نرسیده که گریه شما کم شود؟ در اینجا حضرت فرمود: وای بر تو! یعقوب پسر اسحاق پسر ابراهیم علیه السلام یک پیامبر بود و فرزند پیامبر هم بوده و دوازده فرزند داشت؛
خدای متعال یکی از فرزندان را غائب کرده از جلوی چشم او پنهان نمود. در این ارتباط موهای حضرت یعقوب سفید شده و پشت او از غم خم گردیده است. و به خاطر گریه نور چشمش از دست رفت و این در حالی بود که آن فرزند هنوز زنده بود و در دار دنیا به سر می برد.
ولی من پدرم را و برادرم را و هفده نوع از اهل بیتم را از دست دادم در حالیکه همه قطعه قطعه شده بودند و سر به بدن نداشتند، پس چگونه حزن من تمام شود و گریه ام رو به کاهش گذارد؟!!
در همین ارتباط در (امالی شیخ صدوق ) آمده است که امام صادق علیه السلام فرمودند: گریه کنندگان پنج نفر هستند: حضرت آدم، و یعقوب و یوسف و فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله و سلم و علی بن الحسین علیه السلام (بعد تک تک را توضیح می دهند و در آخر می فرمایند: ).
امام علی بن الحسین علیه السلام؛ پس بر امام حسین به مدت بیست سال یا چهل سال گریست و هیچوقت طعامی خدمت حضرت نگذاشتند مگر اینکه گریست، تا اینکه یکی از غلام های حضرت به ایشان عرض کرد: یا ابن رسول الله فدای شما گردم، می ترسم از هلاک شدگان باشید !!
حضرت فرمود: حزن و اندوه خود را به خداوند شکوه می برم و من از خدا چیزی می دانم که شما نمی دانید. من هرگاه جریان قطعه قطعه شدن فرزندان فاطمه را یاد می کنم اشکم سرازیر می شود.
به هرحال در مورد وضعیت زین العابدین علیه السلام در زمینه شهادت پدر بزرگوارش و سایر وابستگان عزیزش نکات و قطعه های زیادی در تاریخ ثبت شده است که از آنها به دست می آید: این خود دیگر رویه ای برای حضرت شده بود و از این طریق با این شیوه یاد و خاطره عظیم حادثه عاشورا را در جامعه زنده می داشت. [1]
منبع: رشد
[1] بحارالانوار، ج 45، ص 149 و ج 46، ص 63، 108، 109
