دعا برآمده از فطرت بشر
وقتی سیر و سیاحتی به این کره خاکی میکنیم و با ملتهای مختلف و ادیان گوناگون و سنن و رسوم متفاوت آنها روبرو میشویم، میبینیم که هر کدام برای خود اوراد و اذکار و دعاهای مخصوصی دارند و هیچ جای دنیا را نمییابیم که مردمش از دعا جدا وبی نیاز باشند. حتی آنها که بت میپرستند در معابدشان با تمام قد به خاک میافتند و دعا میخوانند.
بنابراین دعا جزء نکات جدی و فطری ماست، ولی جای این گفت وگو هست که چگونه دعا کنیم و در برابر چه کسی دعا نماییم و بالاخره مسیر صحیح دعا کدام است؟
پاسخ به اینها در بحثهای ما روشن خواهد شد. قرآن شریف که چیزی را فرو گذار نکرده و جامعیت آن بر کسی پوشیده نیست، در تمامی مسائل مربوط به دعا، رهنمودهای بسیار روشن و جالبی را فرموده و در این جا که محور سخن درباره لزوم و ضرورت دعاست به دو آیه اشاره میشود تا فطرتهای خفته و آشفته در خواب بیدار شوند و بیش از پیش به این مهم بپردازند.
«قل ما یعبؤا بکم ربی لو لا دعاؤکم؛ بگو اگر دعایتان نباشد پروردگار من اعتنایی به شما ندارد.»
«و قال ربکم ادعونی استجب لکم ان الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنم داخرین؛ یعنی پروردگارتان گفته: مرا بخوانید تا اجابت تان کنم کسانی که از پرستیدن من کبر میورزند به خواری به جهنم وارد خواهند شد.»
امام محمد باقر (علیهالسّلام) در تفسیر و تبیین این دو آیه چنین فرموده است: منظور از کلام خداوند که میفرماید: ان الذین یستکبرون… دعاست که برترین عبادت دعا میباشد.
و از آن گرامی سؤال شد آیا زیاد قرآن خواندن بهتر است یا زیاد دعا کردن. امام (علیهالسّلام)فرمود: دعا خواندن، آیا نشنیدهای که خداوند متعال میفرماید: «قل ما یعبؤا بکم…» بگو اگر دعایتان نباشد پروردگار من به شما اعتنایی ندارد.
منبع: ویکی فقه